To Primitive Politeness (p.p) / πρώιμη ευγένεια / 

Είναι η φυσική, προγονική ευγένεια πριν γίνει κώδικας, είναι η ζωώδης έκφραση πριν γίνει συμπεριφορά, είναι η γνήσια, ζωντανή, ανόθευτη παράσταση πίσω από την αναπαράστασή της.

Ανήκει στην τάξη της πρωτογενούς αταξίας πριν την κατάλυσή της από τον «νεοάνθρωπο.»

​--

The Primitive Politeness (p.p) / early politeness / 

It is the natural, primordial politeness before it becomes code, it is the animal expression before it becomes behavior, it is the genuine, living, unadulterated representation behind its representation.

It belongs to the order of primitive disorder before it is crushed by the "neo anthropos."

​

P.P. MANIΦΕΣΤΟ

Tο p.p. κατάγεται από την υψηλή πρωταρχική ουσία. Δεν το γνωρίζει, δεν τη γνωρίζει. Το σώμα του οδηγείται από αυτήν.

Όσο ζει, παρατηρεί με περιέργεια το κάθε τι, σαν να είναι η πρώτη φορά – κάθε φορά.

Κοιτάει τα αστέρια, βυθίζεται στη γοητεία του απείρου και αναδύεται γνωρίζοντας την κλίμακά του.

Είναι ο πλάνητας στη γη του Διονύσου, που πολυμήχανα επιλύει κόμπους και εμπόδια.

Κινείται όπως το νερό στη γη. Ψάχνει για μαλακό έδαφος ανάμεσα στις πέτρες. Διαγράφει ευγενικά την πορεία του.

Η ομορφιά παραμένει το μοντέλο.

Έχει αφήσει τα σημάδια στο σώμα του το βουνό, και στην ψυχή του το δέος του απέραντου βυθού.

Η πείρα του τον οδηγεί να βουτήξει στο άπειρο.

Κοιμάται έμπειρο – ξυπνάει άπειρο.

Δεν προσχεδιάζεται, δεν αναπαράγεται. Βουτάει στο τώρα και συμβαίνει.

Δεν θυμάται το παρελθόν, δεν τον ενδιαφέρει το μέλλον.

Χτίζεται και γκρεμίζεται κάθε στιγμή.

Εκφράζεται με το σώμα του. Κάθε σημείο του σώματος διαμορφώνει χαρακτήρες που αυτονομούνται.

Γυμνάζει όλους τους μυς στο πρόσωπο και το σώμα, πετυχαίνοντας την απόλυτη σύσπαση σε κάθε ερέθισμα.

Συνδέεται με τα εργαλεία του. Γίνονται ζωντανές προεκτάσεις του σώματος.

Σαν όλα τα μέλη του διατηρούν την αυτονομία, τον χαρακτήρα και τον κύκλο ζωής τους.

Σαν ζώο ισορροπεί απόλυτα στο τεντωμένο σχοινί ζωής και θανάτου.

Αντιδρά με απόλυτη αρμονία στο φιλικό και εχθρικό περιβάλλον, στους φίλους και τους εχθρούς.

Οι αφηγήσεις του σχηματίζονται και σβήνουν όπως τα σύννεφα στα μάτια που έτυχε να τα δει.

Βιώνει τον πολλαπλασιασμό σαν διαίρεση.

Και την πρόσθεση σαν αφαίρεση.

Δεν κρατάει σημειώσεις, δεν καταγράφει συμπεράσματα.

Το κουρασμένο σώμα του παραδίνεται στα δίχτυα της φιλοσοφίας.

Σέβεται στη συνεργασία, αγαπάει στο γλέντι.

Δεν τσακώνεται.

Ο τσακωμός είναι η κορύφωση της μιζέριας.

Ο καθένας είναι οι άλλοι προσωπικά.

Το p.p. είναι οι άλλοι προσωπικά.

​--​​

P.P. MANIFEST

The p.p. originates from the high primordial essence—yet it does not know it, is unaware of it; its body is led by it.

As long as it lives, it observes everything with wonder, as if it were the first time—every time.

It gazes at the stars, sinks into the charm of the infinite, and emerges knowing its scale.

It is the wanderer on the land of Dionysus, cleverly untying knots and overcoming obstacles.

It moves like water on the earth—seeking soft soil between stones. It traces its course with gentleness.

Beauty remains the model.

Its body bears the marks of the mountain; its soul, the awe of the endless deep.

Its experience leads it to dive into the infinite.

It sleeps experienced—wakes up inexperienced.

It cannot be pre-planned. It cannot be replicated. It dives into the now—and happens.

It remembers no past. It is uninterested in the future.

It is built and undone at every moment.

It expresses itself through the body. Each part of its body gives rise to characters that become autonomous.

It trains every muscle in the face and the body, achieving total contraction at every stimulus.

It connects with its tools—they become living extensions of its body.

As if each of its limbs preserves autonomy, character, and its own life cycle.

Like an animal, it balances absolutely on the tightrope between life and death.

It reacts in perfect harmony—to friendly and hostile environments, to friends and to enemies.

Its stories form and dissolve like clouds in the eyes that happened to see them.

It experiences multiplication as division.

And addition as subtraction.

It keeps no notes. It records no conclusions.

Its tired body surrenders to the nets of philosophy.

It honors cooperation. Loves in celebration.

It does not argue.

Quarrel is the climax of misery.

Each one is the others—personally.

The p.p. is the others—personally.