Ένα αφιέρωμα του Γιώργου Γυπαράκη στην καυτερή, άνυδρη και αποπνικτική ατμόσφαιρα του αθηναικού καλοκαιριού. Ο σχεδόν υπερ-ρεαλιστικός χαρακτήρας του τεχνητού άλσους, που επινόησε και εγκατέστησε μεσοκαλόκαιρα σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία της ελληνικής πρωτεύουσας, στην Πλατεία Μοναστηρακίου, αντιπροσώπευε συνάμα και μια χειρονομία τρυφερή για τη ζωή της πόλης. Από τα κλαριά έξι μεταλλικών δέντρων διαχεόταν στον περιβάλλοντα χώρο μια νέφωση δροσιάς, που δημιουργούσε απρόσμενα ένα μικρο-κλίμα στο κέντρο της Αθήνας.

Η άμεσα αισθητή κλιματολογική μετάλλαξη σε ένα μικρό τμήμα του δημόσιου χώρου συμπύκνωνε τη ζωή μιας ολόκληρης πλατείας στην ποθητή ατμόσφαιρα αυτού του τεχνητού μικρόκοσμου. Με το φαινομενικά άδολο αυτό έργο, ο Γυπαράκης έσπερνε και διέχεε στο πλήθος ένα από τα πιο ουσιαστικά θέματα της εικαστικής γλώσσας, που έχει να κάνει με την αντίληψη της τέχνης ως εργαλείου που αναστρέφει τη συμβατή εικόνα του πραγματικού σε χώρο ιδεατό, σε χώρο όπου το υπαρκτό και το φανταστικό συνυπάρχουν μέσα σε μια απτή, ορατή αλλά υπερβατική κατάσταση.

Ο Γυπαράκης εκδηλώνει μια ανεξάντλητη ικανότητα να αναπαριστά μέσα στο φυσικό χώρο, τις μεταθέσεις από το πραγματικό στο ονειρικό, εισάγοντας σε κάθε ξέχωρο έργο νέους χειρισμούς των υλικών και των δυνατοτήτων που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία, όπως με την ιδιοφυή επινόηση, που εφάρμοσε στο έργο Urban Oasis, εκμεταλλευόμενος με ανέκδοτο τρόπο μια από τις μεθόδους κλιματισμού που κυκλοφορούν στην αγορά.

 

Έφη Στρούζα, ιστορικός τέχνης